Powstały w 1780 roku pałac wzniesiono na miejscu pochodzącego z XV w zamku Firlejów. Fundatorka - księżna Anna Jabłonowska z rodu Sapiehów - już wcześniej inwestowała w budowle kockie. Za jej sprawą miasto przebudowano i powstał tu kościół. Przy wszystkich tych inwestycjach projektantem był Szymon Bogumił Zug. Dzięki temu reprezentacyjne budowle Kocka jak i ich otoczenie utrzymane były w jednym stylu. Z projektów dotyczących miasta zachował się częściowo układ urbanistyczny wokół rynku. Kościół stojący przy rynku po zniszczeniach został odbudowany w stylu podobnym do pierwotnego klasycystycznego. Pałac w wyniku przebudowy dokonanej pod kierunkiem Henryka Marconiego w 1832 utracił przede wszystkim dach łamany na rzecz prostego dwuspadowego. Największe jednak zniszczenia dotknęły park urządzony jeszcze za czasów księżnej Anny Jabłonowskiej na wzór ogrodów
Arkadii. Dziś nadal cieszy i daje odpocząć w ciszy, cieniu i w spokoju ale już nie ma grot, ruin - tego co by kazało iść głębiej w ogród by zaspokoić ciekawość.
Pałac nie jest udostępniany do zwiedzania. Mają tu swoją siedzibę Dom Pomocy Społecznej i Dom Kultury. Być może dzięki temu budowla jest w tak dobrym stanie. Armata stojąca przed mostem prowadzącym na dziedziniec pałacowy ma przypominać podpisanie w pałacu aktu kapitulacji Samodzielnej Grupy Operacyjnej Polesie w październiku 1939 roku. Warto jednak jeszcze wspomnieć o lokalizacji pałacu. Postawiono go (podobnie jak kościół) na skarpie nad doliną Tyśmienicy i Wieprza. Ponieważ rzeki te często wylewają taras widokowy znajdujący się na tyłach pałacu jest wzniesiony na tą samą wysokość co dziedziniec pałacowy. Zapewne zdarzało się, że woda podchodziła pod sam taras.
Schodząc poniżej tarasu od strony parku natrafiłem na fragmenty starych kamiennych schodów tam prowadzących. Może więc ziemia kryje tam jeszcze jakieś tajemnice?
