Tablica Czesława Hińca- Rogozino ( pow. płocki)
: ndz gru 06, 2015 11:05 pm
autor: ekologEKO
Tablica upamiętniającą kierownika szkoły w Rogozinie nazwanej pozniej jego imieniem, żołnierza 1920 roku, zamordowanego przez Niemców w 1940 roku.Pamiątkowa tablica umieszczona jest tuż za wejściem do szkoły. Na stronie szkoły znalezc można krótki życiorys patrona:
Spoiler:
Urodził się 14 lipca 1899 roku w Steklinie w powiecie lipnowskim. Był najstarszym synem Adama i Marianny z domu Ostrowskiej. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Ciechocinie oraz prywatnym nauczaniu w domu zdał egzamin i został przyjęty 1 września 1916 roku do klasy pierwszej Gimnazjum Koła Polskiej Macierzy Szkolnej w Płocku. Szkoła została upaństwowiona 1 czerwca 1921 roku i przyjęła nazwę Gimnazjum Państwowe im. Marszałka Stanisława Małachowskiego. W trakcie nauki w roku 1920 służył jako ochotnik w armii walczącej w obronie kraju przed najazdem bolszewickim. Był aktywnym uczniem, zawodnikiem gimnastyki na przyrządach, a w ostatnim roku nauki – organizatorem teatru szkolnego.
1 lutego 1923 roku został nauczycielem jednoklasowej szkoły w Marcjance koło Wyszogrodu, a po jej likwidacji – od 1 września kierownikiem dwuklasowej szkoły w Ciućkowie. 1 sierpnia 1924 roku na własną prośbę przeszedł na stanowisko nauczyciela siedmioklasowej Szkoły Powszechnej w Wyszogrodzie. Był nie tylko nauczycielem, ale także aktywnym działaczem społecznym – szczególnie zależało mu na budowie nowego budynku szkolnego oraz aby Wyszogród stał się miastem powiatowym. Za swoją działalność otrzymał 20 maja 1920 roku medal X-lecia niepodległości, a od 15 stycznia 1931 roku zaczął pełnić obowiązki kierownika szkoły. z dniem 1 maja 1932 roku został przeniesiony przez ówczesne władze oświatowe na stanowisko kierownika Szkoły Powszechnej II stopnia w Rogozinie. Dzięki jego staraniom organizacyjnym szkoła w roku 1937 stała się placówką siedmioklasową. Współpracując z samorządem gminy Rogozino, uzyskał od władz szkolnych środki na rozbudowę budynku szkolnego, realizowaną do 1939 r. We współpracy z CIWF w Warszawie, dzisiejszą Akademią Wychowania Fizycznego, przygotował plany budowy parku i boiska szkolnego po drugiej stronie ulicy, z których zrealizowano do wybuchu II wojny światowej tylko część parkową.
Czesław Hińc utworzył na terenie szkoły bibliotekę, podnosząc poziom czytelnictwa w gminie. Aktywizował także rodziców na rzecz dalszego kształcenia dzieci w gimnazjach płockich, organizując zespół nauczycieli do dodatkowego nauczania. Uczestniczył w pracach wielu organizacji: Komitetu Powodziowego, Związku Strzeleckiego, Pomocy Bezrobotnym, Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, Przysposobienia Oświatowego Przedpoborowych, a także pełnił obowiązki Opiekuna Społecznego. Zorganizował szkolny teatr amatorski oraz chór, który uzyskiwał wyróżnienia na przeglądach w Płocku. Przygotowywał okolicznościowe zawody i pokazy sportowe. Na terenie powiatu był wykładowcą Uniwersytetu Ludowego, działał w Związku Nauczycielstwa Polskiego i w Towarzystwie Popierania Budowy Publicznych Szkół Powszechnych. Bardzo aktywnie działał w Związku Kombatantów. Jako uczestnik wojny 1920 r. był inicjatorem budowy pomnika Bohaterów Poległych w Walkach o Wolność Polski, zrealizowanego w Rogozinie w 1939 r. Integrował pracę nauczycieli ówczesnej gminy Rogozino i Bielino przewodnicząc konferencjom rejonowym Inspektoratu Szkolnego w Płocku. W listopadzie 1938 r. otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi za Długoletnią Służbę.
9 kwietnia 1940 r. aresztowany i wywieziony do obozu koncentracyjnego w Dachau, gdzie został więźniem nr 4286. Tam zmarł 10 lipca 1940 r.
1 lutego 1923 roku został nauczycielem jednoklasowej szkoły w Marcjance koło Wyszogrodu, a po jej likwidacji – od 1 września kierownikiem dwuklasowej szkoły w Ciućkowie. 1 sierpnia 1924 roku na własną prośbę przeszedł na stanowisko nauczyciela siedmioklasowej Szkoły Powszechnej w Wyszogrodzie. Był nie tylko nauczycielem, ale także aktywnym działaczem społecznym – szczególnie zależało mu na budowie nowego budynku szkolnego oraz aby Wyszogród stał się miastem powiatowym. Za swoją działalność otrzymał 20 maja 1920 roku medal X-lecia niepodległości, a od 15 stycznia 1931 roku zaczął pełnić obowiązki kierownika szkoły. z dniem 1 maja 1932 roku został przeniesiony przez ówczesne władze oświatowe na stanowisko kierownika Szkoły Powszechnej II stopnia w Rogozinie. Dzięki jego staraniom organizacyjnym szkoła w roku 1937 stała się placówką siedmioklasową. Współpracując z samorządem gminy Rogozino, uzyskał od władz szkolnych środki na rozbudowę budynku szkolnego, realizowaną do 1939 r. We współpracy z CIWF w Warszawie, dzisiejszą Akademią Wychowania Fizycznego, przygotował plany budowy parku i boiska szkolnego po drugiej stronie ulicy, z których zrealizowano do wybuchu II wojny światowej tylko część parkową.
Czesław Hińc utworzył na terenie szkoły bibliotekę, podnosząc poziom czytelnictwa w gminie. Aktywizował także rodziców na rzecz dalszego kształcenia dzieci w gimnazjach płockich, organizując zespół nauczycieli do dodatkowego nauczania. Uczestniczył w pracach wielu organizacji: Komitetu Powodziowego, Związku Strzeleckiego, Pomocy Bezrobotnym, Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, Przysposobienia Oświatowego Przedpoborowych, a także pełnił obowiązki Opiekuna Społecznego. Zorganizował szkolny teatr amatorski oraz chór, który uzyskiwał wyróżnienia na przeglądach w Płocku. Przygotowywał okolicznościowe zawody i pokazy sportowe. Na terenie powiatu był wykładowcą Uniwersytetu Ludowego, działał w Związku Nauczycielstwa Polskiego i w Towarzystwie Popierania Budowy Publicznych Szkół Powszechnych. Bardzo aktywnie działał w Związku Kombatantów. Jako uczestnik wojny 1920 r. był inicjatorem budowy pomnika Bohaterów Poległych w Walkach o Wolność Polski, zrealizowanego w Rogozinie w 1939 r. Integrował pracę nauczycieli ówczesnej gminy Rogozino i Bielino przewodnicząc konferencjom rejonowym Inspektoratu Szkolnego w Płocku. W listopadzie 1938 r. otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi za Długoletnią Służbę.
9 kwietnia 1940 r. aresztowany i wywieziony do obozu koncentracyjnego w Dachau, gdzie został więźniem nr 4286. Tam zmarł 10 lipca 1940 r.