Tradytor | forum

Rezerwat, który znajduje się na południe od wsi Pokrzywnik, nad niewielkim dopływem Mieni, został utworzony w 2001 roku w celu ochrony fragmentu lasów liściastych o cechach zespołów naturalnych. Powierzchnia rezerwatu to 131,31 ha. Obszar obejmuje brzeżny, najbardziej żyzny fragment dużego kompleksu leśnego. Położony jest po wschodniej stronie niewielkiego cieku - dopływu Mieni. Dominuje w nim drzewostan liściasty porastający silnie pofałdowany, morenowy teren i pociętą wąwozami nadrzeczną skarpę. Duże zróżnicowanie siedliskowe przyczyniło się do rozwoju na tym niewielkim obszarze aż siedmiu zespołów leśnych: olsu porzeczkowego, łęgu olszowo-jesionowego, łęgu wiązowo-jesionowego, formy niżowej podgórskiego łęgu jesionowego, grądu subkontynentalnego, dąbrowy świetlistej i subborealnego boru mieszanego w odmianie sarmackiej. Wartość krajobrazową obszaru podnoszą malownicze wąwozy wydrążone przez stale i okresowe cieki. Na ich dnie dogodne warunki do rozwoju znajduje łęg wiązowo-jesionowy (niewielkie płaty wśród grądu niskiego), a w niektórych miejscach również postać nizinna podgórskiego łęgu jesionowego. W obniżeniach terenowych, gdzie przez dłuższy czas sezonu wegetacyjnego stagnuje woda wykształcił się ols porzeczkowy, a wokół niego łęg olszowo-jesionowy, który u podstawy zboczy rozwija się w postaci wariantu źródliskowego z rzeżuchą gorzką. Tylko w granicach istniejącego rezerwatu stwierdzono 476 roślin naczyniowych, w tym wielu chronionych lub (i) rzadkich w regionie. Należą do nich między innymi: narecznica grzebieniasta, paprotka zwyczajna, wilczomlecz słodki, fiołek torfowy, wawrzynek wilczełyko, bluszcz pospolity, pierwiosnka lekarska, lila złotogłów i turówka leśna.
Na terenie obszaru zachowały się rzadkie na Wysoczyźnie Dobrzyńskiej zespoły leśne o charakterze naturalnym. Należą do nich zwłaszcza: zróżnicowany siedliskowo grąd subkontynentalny, z licznym udziałem w runie wilczomleczu słodkiego, dąbrowa świetlista oraz subborealny bór mieszany w odmianie sarmackiej. Występują tu więc prawie wszystkie naturalne typy lasów liściastych tej części Polski Niżowej, co świadczy o dużej różnorodności siedlisk obszaru Natura 2000. W ich składzie florystycznym występuje wiele gatunków rzadkich, w tym objętych ochroną gatunkową.
Za: http://obszary.natura2000.org.pl/index. ... ar&id=1028

Tak się składa, że ostatnio odwiedziliśmy rezerwat Stary Zagaj podczas dłuższej wędrówki po lasach okolic Skępego. Zima sezonu 2017/18 żadna - powietrze marcowe, tak jak i przyroda, wyraźnie rozochocona do życia promieniami słonka które raz tu, raz tam błyskają odbite od malowniczych, śródleśnych wodnych oczek, mokradeł i bystrych strumieni. A tych jest w rezerwacie dostatek. Spływają kilkoma wąwozami rozcinającymi równinny krajobraz boru sosnowego, przydając terenowi żywej rzeźby, i szmeru płynącej wody. Cieki odwadniają leśną głuszę, spływając z wyludnionych przysiółków takich jak Ławiczek czy Pokrzywnik wspomniany przez Zbyszka w poprzednim wpisie. Są też te najbardziej frapujące - pojawiają się znikąd jako zagłębienia w leśnej połaci, zupełnie na pierwszy rzut oka nie dając po sobie poznać, że będą ciągnąć się jako coraz głębsze, kręte wąwozy opadające ku rodzącej się tu rzeczce: Mieniowi. Właśnie zachowanie źródłowego biegu tego cieku było jednym z powodów utworzenia w 2001 roku rezerwatu. Dolina mienia to dość szerokie zagłębienie, głęboko wcięte w glinianą wysoczyznę (co szczególnie wyraźnie widać w okolicy Pokrzywnika gdy wyłonią się zza lasu stoki obszernej doliny). Płaskie dno wyściełają torfowiska i przesączone wodą bagna, miejscami dające się scharakteryzować jako rozłogi snującego się bez wyraźnego nurtu Mienia. Im dalej jednak pójdziemy w dół tej niepozornej rzeczki, tym jej ciek da się wyraźniej odróżnić jako strumień symetrycznie przecinający szuwary dolinnego dna. Mień w przeszłości wiódł na tyle obfite wody by zasilić młyn ulokowany już na ok. 3km od źródeł rzeki - decydował tu system spiętrzeń po którym do dziś zachowały się pewne ślady. Dziś po samej młyńskiej osadzie leżącej na północnym skrawku rezerwatu trudno cokolwiek znaleźć - być może komuś się ta sztuka powiedzie. Sam młyn był częścią wsi Suradowo, jak podaje Słownik Geograficzny Królestwa (...) Dla uzupełnienia przypomnę, że Mień to prawy dopływ Wisły który rozpoczyna swój bieg z dwóch obszarów źródliskowych: pierwszego, wspomnianego powyżej i drugiego, związanego z jeziorami Skępskimi. Przepływa przez Lipno, Brzeźno, lasy Nadleśnictwa Dobrzejewice, by znaleźć swe ujście w Wiśle po ok 40km biegu, na przeciw Nieszawy.

Dla uzupełnienia przypomnę, że Mień to prawy dopływ Wisły który rozpoczyna swój bieg z dwóch obszarów źródliskowych: pierwszego, wspomnianego powyżej i drugiego, związanego z jeziorami Skępskimi. Przepływa przez Lipno, Brzeźno, lasy Nadleśnictwa Dobrzejewice, by znaleźć swe ujście w Wiśle po ok 40km biegu, na przeciw Nieszawy.

Ja dodam, że Mień widoczny na mapce to pierwotny Mień zwany Lewym. Z tym "prawidłowym" Prawym, który tworzy Przełom Mieni(a) złączył się ciut niżej na Wyrzutach ponoć w prahistorii (nie wiem jak dalekiej - może ktoś wie?) kończył się a właściwie zaczynał pod G.Huta na wschód od Suradówka. Przed powstaniem Przełomu w Żuchowie cała prawie Kotlina skępska była odwadniana małym ciekiem Czernicą wpadającą do Skrwy w okolicy Koziróg. To ona wypływa z mokradeł za J. Likickim ale jej bieg powyżej J. Małego został przypisany (nie doszukałem się kiedy) tej żywszej rzeczce zza przełomu i nazwany Mieniem. Właśnie dzięki temu ma 40 km.