Poniżej przedstawiam opis naszej wyprawy widziany oczami UBOOTa
Dzień 1
Po godzinie 9 byliśmy w Skrwilnie, przy jeziorze. W tym miejscu zaczyna się żeglowność Skrwy. Po zwodowaniu kajaków, zapakowaniu zapasów i ekwipunku ruszyliśmy przed siebie. Było dosyć zabawnie, bo cała rzeczka miła może 2- 3metry szerokości a jej głębokość można było liczyć na kilkadziesiąt centymetrów. Żartowaliśmy, że miała być prawdziwa przygoda dla twardzieli a płyniemy rzeczką dla harcerek. Po kilometrze pokazały się pierwsze przeszkody, kila zapór, mostków oraz niezliczona ilość pastuchów elektrycznych. Po godzinie była już pierwsza rana. Lechu (mój partner z kajaka) podczas przeciskania się pomiędzy pastuchem a drewnianym mostkiem, nadział się solidnie na zardzewiały gwóźdź. Natychmiast go opatrzyliśmy, dla uśmierzenia bólu podaliśmy małego kasztelana a następnie ruszyliśmy dalej. Pomimo, że rzeka nie stawał się ani szersza ani głębsza, płynęliśmy coraz wolniej i byliśmy coraz bardziej zmęczeni. Planując naszą trasę w lipcu nie wzięliśmy pod uwagę faktu, że wszystkie rośli wodne są w pełni wzrostu. Skrwa zamieniła się w mały, zarośnięty trzciną rów melioracyjny. Po 10 godzinach przedzierania się, ciągnięcia kajaków po łąkach, nasze organizmy powiedziały dość. Znaleźliśmy malutki jaz, obok którego rozciągała się urocza łąka. Rozbiliśmy obozowisko, wykąpaliśmy się w zimnej wodzie, zjedliśmy kolację i poszliśmy spać ze świadomością, że kolejne kilometry nie będą łatwiejsze…
- DSC00033.JPG (231.47 KiB) Przejrzano 10900 razy
- IMG_0066.JPG (91.8 KiB) Przejrzano 10900 razy
Dzień 2
Całą noc lało. Mój terkingowy namiot okazał się terkingowy wyłącznie z nazwy. Dobrze, że wszystko miałem pochowane w plecaku. Po śniadaniu spakowaliśmy szpej w kajaki i ruszyliśmy dalej, ku naszej przygodzie. Pierwsze kilometry nadal były trudne, jednak z każdą chwilą rzeka stawał się coraz bardziej żeglowna. Zmęczeni ale pełni otuchy dotarliśmy do wsi Łukomie. Tu zrobiliśmy przerwę, kupiliśmy trochę słodyczy, które natychmiast poprawiły nam humory. Kilka metrów noszenia kajaków (ze względu na młyn wodny) i ruszyliśmy dalej. Od tego miejsca rzeka zrobiła się szeroka i spokojna. Płynęliśmy doliną, która z obu stron porośnięta była drzewami oplatanymi różnorakimi pnączami i winoroślami. Płynęliśmy leniwie. Cały ten widok do złudzenia przypominał filmy o Wietnamie, które z namiętnością oglądałem w młodości. Cisza, półmrok, liany, co chwila plusk wiosła… niczym amerykańcy zwiadowcy wypatrujący żołnierzy Wietkongu . Robi się coraz bardziej parno, nie ma czym oddychać. Po chwil zaczyna kropić deszcz, a w oddali słychać pomruki burzy. Mamy nadzieje, że przejdzie gdzieś obok, zostawiając nas w spokoju. Niestety po kilkunastu minutach zaczyna się ulewa i porządnie grzmi. Mój towarzysz w kajaku zaczyna się nerwowo wiercić i machać wiosłem. Po chwili zakręt, szybszy nurt, moment nieuwagi i leżymy w wodzie. Nogi mam schowane w kajaku, więc będąc pod wodą nie mogę wydostać się na powierzchnie. Niby płytko ale walczę o choć jeden haust powietrza. Po chwili wynurzam się na powierzchnię i widzę stojącego Leszka. Zły jak cholera, mówię do niego żeby nieodpier… Lesiu po chwili, z rozbrajającym urokiem zagaja -
No co ty na żartach się nie znasz? Zaczęliśmy się śmiać, zbieramy porozrzucany ekwipunek i płyniemy dalej. Zbliża się wieczór, rozbijamy obozowisko, robimy kolację i idziemy spać. Zaraz po północy budzi mnie ogromny ból w klatce piersiowej. Nie mogę oddychać, każdy wdech sprawia mi cierpienie. Budzę chłopaków i mówię, że coś się ze mną dzieje. Myślę, cholera a jak to zawał ??? Szukam apteczki, biorę jakieś leki przeciwbólowe i czekam. Po pewnym czasie patrzę na zegarek- jest już 02.20. To już ponad dwie godziny a nić nie przestaje. Jesteśmy w dziczy, na jakiś poletku wśród drzew. Jak tu szukać lekarza. Wyjmuję GPSa, włączam go (łapię nasze koordynaty) i myślę, że jakby było coś nie tak, to muszą dzwonić na 112 i niech ściągają śmigłowiec. Kładę się na karimacie i czekam na ulgę. Otwieram oczy i widzę jasność. Uff, jaka ulga. To nie tunel tylko wstaje nowy dzień. O dziwo w klatce prawie mnie już nie boli. Udało się, to nie był zawał tylko przemęczenie. Nie ma czasu na użalanie się nad sobą, robimy śniadanie, dyskutujemy o wydarzeniach z nocy i ruszamy dalej. W tle widać maszt telewizyjny w Rachocinie. Cieszę się, bo mimo ze ciało, nie jest aż tak silne, to duch nadal jest niezłomny.
- IMG_0048.JPG (80.75 KiB) Przejrzano 10900 razy
- DSC00081.JPG (217.22 KiB) Przejrzano 10897 razy
Dzień 3
Ruszyliśmy w stronę Mieszczka. Tereny te są mi znajome, więc jakoś raźniej robi się na duszy. Kolejny łyk izostaru, powoduje, że czuję się coraz lepiej. Dopływamy do dużego stopnia wodnego, jest kilka minut na odpoczynek. Przyda się po walce z wodnymi ,,plantacjami” strzałki, której w tym miejscu jest wiele. Przenosimy kajaki i płyniemy dalej w stronę młyna w Kwaśnie, gdzie mamy zrobić sobie obiad. Trasa jest monotonna, nurt praktycznie zerowy, więc znowu trzeba dać z siebie trochę wysiłku. Droga jakoś dziwnie się dłuży i końca ciągle nie widać. Ręce znów zaczynają boleć a mięśnie szczypią niczym podpalane zapalniczką. Wreszcie jest młyn, ale miejsca na biwak nie ma. W domu nie ma również zaprzyjaźnionego mieszkańca, gdzie mieliśmy podładować aparaty oraz uzupełnić zapasy wody. Arek proponuje ruszać dalej, jednocześnie informuje nas, że nie ma czasu na odpoczynki bo jeszcze dzisiaj musimy ,,zdobyć” młyn w Choczniu. Wywalam oczy i wyrzucam z siebie, że to ponad 11 km i chyba nie dam rady, tym bardziej że po ostatniej nocy boję się o siebie. Mówię, że powoli mam dość i chyba odpuszczę. Czuję frustrację, mam świadomość, że chwyciłem doła. Po kilometrze robimy obiad, jemy w ciszy, po czym pakujemy się i ruszamy dalej. Mój partner z kajaka zagaja, że również ma kryzys. Płyniemy znów grupą, ale nikt nie zaczyna dyskusji o celu dzisiejszego wieczoru. Po kilku kilometrach kiedy emocje opadają, Arek zagaduje. Twierdzi, że wspomniany Choczeń jest w naszym zasięgu. Dopinguje mnie, wypowiadając magiczne słowa-
Nie chciałbyś jej zdobyć w całości (przyp. Skrwy)? Niewielu jest śmiałków którzy płyną od początku do końca, tym bardziej w tak przeje… okresie. Zobaczysz jak dasz radę to będziesz dumny. A tak, co powiesz, że w ¾ drogi zrezygnowałeś? To były słowa, które dały mi dużego powera. Poczułem pozytywne emocje. Po chwili spojrzałem na niego i odpowiedziałem-
dam radę!!! Tak zakończył się mój pierwszy i zarazem ostatni dół podczas naszej ekspedycji. W środku, troszkę było mi wstyd, ale pocieszałem się, że w końcu trwało to tylko godzinę i życzę każdemu tak krótkich chwil słabości. Płynąc dalej ustaliśmy, że postaramy się przenocować w młynie w Choczniu. I tak się stało. Przesympatyczni gospodarze pozwolili nam spać wśród starych maszyn oraz rodziny nietoperzy, która od lat zamieszkuje to miejsce. Wieczorem wypiliśmy po piwku, następnie poszliśmy na pobliską mogiłę Powstańców Styczniowych zapalić znicz. Wracamy bo trzeba iść spać, a rano w dalszą drogę.
- DSC00176.JPG (214.31 KiB) Przejrzano 10900 razy
Dzień 4
Przez okno budzi nas słońce. Widok z młyna na rzekę jest przepiękny. Po porannej toalecie, jemy śniadanie i ruszamy dalej. Troszkę żal opływać, bo miejsce jest mistyczne, a noc w starym młynie nie do opowiedzenia. Przed nami kolejne młyny, w Malanowie i Tłuchówku oraz stara krochmalnia w Cieślinie. Trasa spokojna i urocza, jest czas na wygłupy, kilka przystanków na kompanie. Leszek uczy nas podstaw żywienia surwiwalowego. Daje nam do spróbowania pałkę wodną, strzałkę oraz komsę. Człowiek jest mądrzejszy o nowe doświadczenia. Dalej kilka bystrzy, kilka ogromnych głazów wyrastających z rzeki, jakaś przenoska, ale nadal leniwie i spokojnie. Dopływamy pod Bądkowo Rochny, rozbijamy obozowisko i jemy kolacje. Nie kładziemy się od razu spać, jest jeszcze chwila na rozmowę i telefony do domu. Ogólnie dzień spokojny i bez większych zrywów. Arek przez cały czas robi notatki do swojej książki, Leszek opowiada o surwiwalu a Piotrek z Anią spacerują nad rzeką. Tak sielanka…
- IMG_0102.JPG (93.17 KiB) Przejrzano 10900 razy
- DSC00091.JPG (199.17 KiB) Przejrzano 10900 razy
Dzień 5
Od rana słońce. Wstajemy z myślą, że coraz bliżej domu. Pakujemy ekwipunek i ruszamy dalej. Pierwszy przystanek robimy w Bądkowie- Rochny. Kilka zdjęć przy starym mechanizmie, który jest pamiątką po latach świetności stojącego tu kiedyś młyna wodnego. Płyniemy dalej, nadal spokojnie. Dopływamy do Janoszyc, gdzie widzimy starą niemiecką łódź desantową wystającą z wody. To pamiątka po bitwie pomiędzy Sowietami a Niemcami w 1945 roku, stoczonej podczas wyzwalania gminy Brudzeń Duży. Kilkadziesiąt metrów dalej, duży i szybki jaz, kolejna pozostałość po młynie. Pokonujemy go niczym górscy kajakarze. Tutaj robimy kolejną przerwę, która jest okazją do wizyty w posiadłości Państwa Piotrowskich. W młynie pijemy kawę, rozmawiamy z gospodarzem Marcinem, którego znamy i z którym współpracujemy od wielu lat. Piotrek z Anią idą do sklepu a my powoli ruszamy dalej. Umawiamy się, że nas dogonią. Po godzinie dopływamy do jednego z największych jazów na Skrwie. Są to pozostałości po młynie w Parzeniu. Jesteśmy w komplecie i decydujemy się na pokonanie tego miejsca wodą. Jaz szumi złowrogo niczym dziki wodospad. Myślę a co tam, raz się żyje… Udało się ale troszkę strachu było. Mijamy wyspę, łąki, płyniemy w stronę Sikorza. Dyskutuję z Arkiem, że dziś trzeba wcześniej skończyć, bo ostatni dzień będzie wymagał od nas wiele wysiłku. O 16 rozbiliśmy się u Arka rodziny na łące. Wieczorem odwiedziła nas jego żona przywożąc prezenty. Kasztelana niepasteryzowanego oraz pyszną kiełbasę na ognisko. Po 5 dniach jedzenia zupek chińskich, dań ze słoików oraz konserw, wspomniana kiełbasa smakuje jak baleron. Wieczorem kąpiel, rozmowy i odpoczynek.
- DSC00241.JPG (214.91 KiB) Przejrzano 10900 razy
Dzień 6
Ostatni dzień wyprawy, wszyscy wstają naładowani pozytywną energią. Już niedługo wracamy do domu, do własnych łóżek i normalnego jedzenia. Niestety czeka nas jeden z najcięższych odcinków podczas naszej wyprawy. Teren ten znam doskonale, wielokrotnie pokonywałem go podczas jednodniowych spływów organizowanych przez mojego kolegę. Trasa od Sikorza wiedzie rezerwatem przyrody. W wodzie znajduje się niezliczona ilość zwalonych i zatopionych drzew. Wiedziałem, że czeka nas tu solidna robota. Jednak świadomość, że już tylko godziny dzielą mnie od zobaczenia rodziny, dawała mi tyle siły i pozytywnej energii, że nic nie było wstanie mnie już zatrzymać. Po kilku godzinach ciężkiej pracy polegającej na dźwiganiu i przenoszeniu kajaków pełnych ekwipunków, dopłynęliśmy do młyna w Lasotkach. Od tego miejsca zaczyna się najspokojniejszy odcinek Skrwy. Płynęliśmy błogo, podziwiając piękno otaczającej nas przyrody. Mijamy Cieszewo, a stamtąd już tylko 2 km. Dopływamy do mostu w Biskupicach na którym widzę córeczkę Marysię oraz małą kuzynkę Fifi, żonę oraz teściową. Obok stoi Arka żona. Wszyscy machają nam na powitanie. Jesteśmy dumni i szczęśliwi, udało się, pokonaliśmy ją!!! Przepływamy po mostem, który jest granicą pomiędzy Skrwą a Wisłą i kierujemy się do mariny w Murzynowie, gdzie musimy oddać kajaki. W marinie czekają już nasi bliscy. Marysia i Fifi wręczają mi polne kwiaty, Ciężko powstrzymać łzy… Wszyscy nam gratulują!!! Wyjmuję GPS i widzę, że według mojego Garmina pokonaliśmy 113 km. Zajęło nam to 6 dni.
- IMG_0233.JPG (85.96 KiB) Przejrzano 10900 razy
- IMG_20140710_161756.jpg (59.27 KiB) Przejrzano 10900 razy
Nasza wyprawa to jedna z najwspanialszych przygód, jakie w życiu przeżyłem. Nauczyła mnie pokory ale i dała powody do dumy. Piątka przyjaciół nie patrząc na przeciwności losu dążyła do celu. Wspierała się w chwilach słabości i pomagał sobie wzajemnie kiedy była taka potrzeba. Mam 41 lat, pracuję w korporacji. Większość dnia spędzam przy komputerze. Jestem cholernie dumny, że się odważyłem i dałem radę. Przepłynięcie Skrwy, polecam każdemu , kto chciałby zmierzyć się z samym sobą oraz z własnymi słabościami. Pokonanie tej pięknej rzeki (zwłaszcza w lipcu) na pewno da wiele powodów do dumy.
)
Teraz pozostaje kibicowanie 
