Rataje leżały po zachodniej stronie Gostynina, obecnie stanowią dzielnicę Gostynina o nazwie Zazamcze. Niegdyś była to wieś książęca, którą otrzymał w podziałach dzielnicowych przeprowadzonych na Mazowszu na przełomie 1373 i 1374 r. książę Siemowit III. Na przestrzeni wieków wielokrotnie zmieniali się właściciele wsi. Istotna transakcja dokonała się w 1866 r., kiedy to dobra w wyniku licytacji nabył Feliks Higersberger.
Higersbergerowie mimo swych niemieckich korzeni czuli się Polakami i niejednokrotnie wykazali się patriotyczną postawą. Przedostatni właściciel Rataj, Roman Higersberger (1865-1933) był energicznym człowiekiem, społecznikiem, angażował się w różne ważne dla Gostynina inicjatywy, zabiegał o założenie szkoły miejskiej, pełnił funkcję prezesa OSP do 1925 r., był współzałożycielem Stowarzyszenia Spożywców „Gostynia” oraz Koła Polskiej Macierzy Szkolnej. Majątek przekazał bratankowi Józefowi Stefanowi, który był ostatnim właścicielem Rataj, a sam Roman do końca swych dni mieszkał z rodziną Józefa w pałacu. Zmarł 12 grudnia 1933 r., został pochowany na cmentarzu w Gostyninie. Jego grób został usytuowany tak, by z tego miejsca był widoczny pałac w Ratajach. Higersbergerowie przekazali zresztą nieodpłatnie teren pod cmentarz parafialny i ewangelicki w Gostyninie.
Zarządzany przez Józefa Stefana majątek Rataje bardzo dobrze prosperował i przetrwał wielki kryzys lat trzydziestych. Pan Józef, tak jak jego poprzednik, był działaczem społecznym, żywo pomagał miejscowej ludności.
W czasie okupacji niemieckiej Higersbergerowie odmówili przyjęcia niemieckiego obywatelstwa i opuścili majątek. Po wkroczeniu Niemców do Gostynina Józef Stefan Higersberger został uwięziony wraz z innymi mieszkańcami miasta. Po zwolnieniu przeniósł się z rodziną do Warszawy nie zabierając nic z rodzinnej posiadłości Rataje. W pałacu zamieszkał były księgowy, który wkrótce został wyrzucony przez Niemców. Zarząd w Ratajach przejęła niemiecka spółka Ostland. Majątkiem zarządzał Herbert Hammertschmidt. W tym czasie nastąpiła stopniowa grabież majątku. Ostatni właściciel Rataj zmarł w Warszawie w 1954 r.
Higersbergerowie mieszkali w Ratajach w dworze wybudowanym w poł. XIX w., prawdopodobnie wg projektu architekta Józefa Hussa. Budynek składał się z 15 umeblowanych pokoi, wielkiej kuchni, pralni, piwnic, pomieszczeń służbowych. Wyposażony był w stylowe meble przywiezione z Włoch, lustra weneckie w pozłacanych ramach, bogaty księgozbiór składający się z 3 tysięcy woluminów, zabytkowe biblioteczne szafy, zbiór malarstwa, srebrne sztućce i porcelana oraz fortepian. Wszystko to zostało rozgrabione w chwili zakończenia wojny. W 1946 r. nastąpiła parcelacja majątku Rataje. W pałacu mieściły się kolejno internat Liceum Pedagogicznego (do 1970 r.), internat dla uczniów Technikum Elektrycznego (1970-1972), Milicja Obywatelska (1972-1976 w połowie budynku), Urząd Gminy Rataje (1973-1981 w połowie budynku). W 1976 roku nastąpiło przeniesienie Szkoły Podstawowej nr 2 Specjalnej w Gostyninie do połowy budynku – dawnego pałacu w Ratajach. Obecnie budynek został rozbudowany i od 1981 r. już jako całość stanowi siedzibę Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego. Placówka otrzymała 23 października 2008 r. patrona Jana Pawła II.
Imieniem Rodziny Higersbergerów nazwano rondo w pobliżu zamku gostynińskiego.
Tekst za: B. Konarska-Pabiniak, „Powiat gostyniński. Przewodnik subiektywny”, 2013 i http://www.soswgostynin.szkolnastrona.p ... &idg=zt,33
Dwór - Rataje (obecnie cz. Gostynina)
Moderator: zbyszekg9
Re: Dwór - Rataje (obecnie cz. Gostynina)
Coś z prasy archiwalnej, rok 1933, "Głos Mazowiecki" kolejno z dn. 23. i 31. marca. W części drugiej głos zabiera sam właściciel...
- Załączniki
-
- Rataje00.PNG (96.81 KiB) Przejrzano 2693 razy
-
- Rataje 01.PNG (11.9 KiB) Przejrzano 2693 razy
-
- Rataje.PNG (93.84 KiB) Przejrzano 2693 razy
-
- Rataje 2.PNG (33.21 KiB) Przejrzano 2693 razy
Chociaż nie skończysz ciągle rób,
Ciebie, nie dzieło, weźmie grób,
A choć na ziemi krótko nas,
Czas wszystko skończy, bo – ma czas.
K. Brodziński (1791-1835)
Ciebie, nie dzieło, weźmie grób,
A choć na ziemi krótko nas,
Czas wszystko skończy, bo – ma czas.
K. Brodziński (1791-1835)
Kto jest online
Użytkownicy przeglądający to forum: Google [Bot] i 6 gości