Transport z pierwszymi więźniarkami przybył w 18 maja 1939 roku z obozu w Lichtenburgu (860 Niemek i 7 Austriaczek).
Osadzone kobiety wykorzystywane były do niewolniczej pracy w pobudowanych przy obozie halach-warsztatach ("Industriehof") gdzie wykonywały prace kobiece typu szycie tkanie itp.; a także wybudowanych przez firmę Siemens&Halske halach fabrycznych. Liczba podobozów zarządzanych przez Ravensbrück w ciągu całej wojny sięgała siedemdziesięciu. Były rozsiane po całej Rzeszy głownie przy zakładach zbrojeniowych.
W kwietniu 1941 pod nadzór komendanta obozu kobiecego wszedł również obóz męski. Mężczyźni wykorzystywani byli głównie do rozbudowy infrastruktury obozowej. Latem 1942 powstał Jugendschutzlager Uckermark - obóz dla młodych i młodocianych kobiet.
Kobiety chore i niezdolne do pracy z początku uśmiercano w komorach gazowych poza obozem. W kwietniu 1943 r wybudowano obozowe krematorium a w lecie 1944 komorę gazową. Ponadto w styczniu 1945 roku przekształcono na prowizoryczną komorę gazową szopę stojącą niedaleko krematorium (uśmiercono w niej ok 6 tyś kobiet), a także wywożono kobiety głównie chore kalekie i stare, do odległego o 1,5 km zlikwidowanego obozu dla młodocianych Niemek (Jugendlagier) gdzie je wyniszczano i uśmiercano w pobliskiej komorze.
W latach 1942-44, przeprowadzano głownie na młodych Polkach pseudomedyczne eksperymenty. Przeprowadzano operacje kostne, mięśniowe, wstrzykiwano bakterie. Te którym udało się przeżyć pozostały kalekami. Około 120-140 kobiet narodowości romskiej oraz Sinti poddano sterylizacji.
W kwietniu i sierpniu 1944 roku przywieziono do Ravensbrück ok 12 tyś Polek "ewakuowanych" z powstańczej Warszawy.
W kwietniu 1945 roku dzięki staraniom Międzynarodowego i Szwedzkiego Czerwonego Krzyża za pośrednictwem hr. F. Bernadotte'a udało się uratować i przewieźć do Szwecji ok. 4600 Polek i nieliczne Francuzki.
W wyniku zbliżania się frontu dziesiątki kobiet zostało popędzonych w marszach śmierci w kierunku północno-zachodnim. W obozie zostało tylko ok. 3 tyś ciezko chorych kobiet oraz personel pielęgniarski i lekarski.
Obóz został wyzwolony 30 kwietnia 1945 roku przez Armię Czerwoną
Przez obóz przeszło 132 tyś kobiet i dzieci z czego uśmiercono ok 92 tyś.
Źródła:
Wikipedia
Strona o Henryce Bartnickiej-Tajchert
Harcerki w Ravensbruck
Od 31 listopada w obozie działała tajna drużyna harcerek starszych "Mury" założona przez Józefę Kantor - członkinie Komendy Chorągwi Śląskiej (drużynowa), Marię Rydarowską - hufcowa z Gorlic oraz Zofię Janczy - hufcową z Nowego Sącza czyli więźniarki z drugiego Sondertransportu z Tarnowa. Istniało siedem zastępów: Cegły, Cementy, Fundamenty, Kamienie, Kielnie, Wody, Żwiry.
Godło Mury oznaczało psychiczne odgrodzenie się od strasznej obozowej codzienności. Harcerskie hasło grupy brzmiało "Trwaj i innym pomóż przetrwać!"
Zadania jakie postawiły przed sobą harcerki to:
- Czuwanie nad własna postawą, aby była zgodna z ideologią harcerską.
- Zachowanie równowagi wewnętrznej, godności i pogody ducha.
- Podtrzymywanie na duchu innych współwięźniarek.
- W szerokim kręgu wzajemna pomoc moralna i materialna. Opieka nad starszymi i chorymi.
- Próba kierowania myśli ku sytuacji pozaobozowej, aby oderwać więźniarki od koszmaru dnia codziennego, ciągłego upodlenia przez władze hitlerowskie oraz próby oderwania rozmyślań o groźbie śmierci.
Źródło:
Strona o Henryce Bartnickiej-Tajchert