Otóż odkryłem w te wakacje, że długotrwałe latanie po łączkach z aparatem za motylkami wpływa na mnie bardzo kojąco i wspaniale odrywa od rzeczywistości, a ponieważ bardzo chętnie wspiera mnie w tych gonitwach moja córka to dodatkowo odnajduję w tym rodzaj rodzinnej zabawy. Wiem, że z boku wygląda to przynajmniej dziwnie, ale kilku moich znajomych patrzących właśnie na te pląsy z lekkim uśmieszkiem zmieniło wyraz twarzy na lekkie zadziwienie, gdy pokazałem efekty. I nie chodzi tu o jakieś super-extra-niewiadomojakiej jakości zdjęcia, ale o bogactwo i różnorodność latających po łąkach ... motylków.
Pozwalam sobie kilka zapodać:
